Duurzaamheidslabels in de revisie

Met kaartjes maakt de overheid steeds meer duidelijk dat niet alles overal kan en dat bodem en water de leidende principes zijn voor wat waar kan worden geproduceerd. De locatie bepaalt dus steeds meer welke normen aan de productie worden gesteld. Van duurzaamheid is dan alleen sprake als er zoveel mogelijk aan die normen wordt voldaan. Lage emissies per ha, of althans het voldoen aan de lokale emissie-eisen, gaat dus voor lage emissies per kg product.

Geen directe verantwoording bij duurzaamheidslabel gericht op één aspect

Sommige duurzaamheidslabels richten zich specifiek op één aspect, zoals dierwelzijn. Die hoeven zich niet meteen te verantwoorden of hun bedrijven ook duurzaam zijn als het om stikstof of CO₂-uitstoot gaat. Maar dat lijkt me anders te liggen bij duurzaamheidsschema’s die claimen beter te zijn voor allerlei aspecten of suggereren binnen de planetary boundaries, de grenzen zien onze planeet stelt, te blijven.

Wanneer de productie onder zo’n label ook plaatsvindt op bedrijven die nog een zeer substantiële reductie van hun ammoniakemissie moeten realiseren of op bedrijven in de veenweide met een waterpeil van 80 centimeter onder het maaiveld (met bijbehorende CO₂-uitstoot en bodemdalingsproblematiek) gaat dat vragen oproepen. In het bijzonder als er tegelijkertijd bedrijven zijn die veel dichter bij de normen van de overheid voor 2035 zitten en die niet in het label participeren.

Overheidseisen, ook al zijn ze op termijn, zullen snel de duurzaamheidsschema’s aanscherpen

Niemand verwacht dat Engelse drop uit Engeland komt, maar onlangs was de Consumentenbond wel kritisch op het AH merk Zaanse Hoeve, dat zijn kwark blijkbaar uit Frankrijk haalt en niet uit de Zaanstreek. Vanuit die kritische houding zullen ngo’s de duurzaamheidsschema’s gaan vragen om aan te tonen dat de boeren in hun schema meer dan anderen aan de overheidseisen voldoen. Overheidseisen, ook al zijn ze op termijn, zullen dus snel de duurzaamheidsschema’s aanscherpen.