Geen animo voor kalenderlandbouw

De deadline voor het zaaien van een vanggewas na mais is dan toch opgeschoven. Dat is mooi voor de maistelers op zand- en lössgrond die hun mais niet op tijd van het land hebben gekregen. Het is hen gegund.

Het is al met al een rare geschiedenis, waarin geen uitkomst mogelijk was zonder ‘maren’. Allereerst het tijdstip van het besluit: op de deadline zelf. Sneu is het voor de boeren die inspanningen gedaan hebben om wel op tijd klaar te zijn. Zij hebben onrijpe mais geoogst en/of extra kosten moeten maken voor de loonwerker en zullen met lede ogen aanzien dat collega’s die de gok namen en de mais lieten staan, nu goed weg komen.

Minder stikstof vangen met laat vanggewas

De gang van zaken is zeker geen stimulans voor onderzaai. Dat wordt maar heel weinig toegepast. Die methode laten boeren zich kennelijk niet door de strot duwen. Velen nemen liever de gok en zij komen dit jaar dus goed weg.

Een laat vanggewas vangt minder stikstof. Bemestingsdeskundigen zijn daarover heel duidelijk in hun advies aan de minister. Die laat op haar beurt weten dat ze het verlies van nu later linksom of rechtsom weer moet goedmaken met andere maatregelen.

Opgelegde oogstdatum kan niet op applaus rekenen

Is het daarmee een slecht besluit? Nee. Het alternatief was nog beroerder: zware sancties voor een licht ‘vergrijp’, bovendien is er veel te weinig handhavingscapaciteit, en dus dreigde willekeur in het veld.

De bottomline is dit: een van boven opgelegde oogstdatum – daar komt de regel in feite op neer – botst met boerengevoel en -praktijk. In het nieuwe actieprogramma dreigt net zo’n deadline voor akkerbouwgewassen. Dat is vragen om problemen. In landbouwkringen hoor je daarom steeds vaker het woord ‘communisme’. Die vergelijking gaat mank, we leven niet in een planeconomie en niet in een dictatuur. De associatie is echter begrijpelijk. Voor kalenderlandbouw bestaat geen animo.