Doorgaan naar artikel

Lichte randjes langs donkere wolken coronacrisis

Foto: Canva

Foto: Canva

Lichtpuntje in de coronacrisis: waardering voor de voedselproducent is terug. Verder is het somberheid troef in de anders altijd zo optimistische voorjaarsperiode.

Deze maand 19 jaar geleden brak mond- en klauwzeer (MKZ) uit. Het werd de grootste dierziektecrisis sinds mensenheugenis. Tot vandaag aan toe zijn de trauma’s van toen niet geheeld, zo was er pas kort geleden eindelijk een – voor betrokkenen pijnlijke – rechterlijke uitspraak over de kwestie Kootwijkerbroek.

Nu zitten we in de coronacrisis. Die hakt er onvergelijkbaar veel harder in, wereldwijd. Nog elke dag groeien de omvang en het besef dat de wereld in brand staat. De impact van deze ziekte is ongekend en eigenlijk alleen vergelijkbaar met een wereldoorlog. Economieën storten in en mensen vrezen voor hun leven – niet door geweld maar door een ongrijpbaar virus. En wat ons op langere termijn te wachten staat, niemand die het weet.

Lichtpuntjes

Gelukkig zijn er toch positieve dingen te melden. Er is saamhorigheid in de maatschappij en de overheid toont zich daadkrachtig. Er komt ruime ondersteuning voor wie economisch getroffen is. Vrijwilligers melden zich aan bij ziekenhuizen. Ook de ruimhartigheid die banken hebben beloofd, doet goed. Sterke schouders moeten verantwoordelijkheid nemen.

Gewenste erkenning voor boeren

Er is nog een lichtpunt. De voedingsketen staat – terecht – in het lijstje van cruciale sectoren. Heel veel staat stil in Nederland, en als dit stuk verschijnt wellicht nog meer. Maar het belang van de continuïteit van deze sector staat buiten kijf. De oproep van de supermarktorganisatie CBL onderstreept het: wat er ook gebeurt, de voedselvoorziening moet op gang blijven. Daarmee is langs onverwachte weg de zo gewenste erkenning voor boeren – en anderen in de keten – toch binnen.

Vitaal en cruciaal

Frustratie over gebrek aan erkenning en waardering was brandstof voor het boerenprotest. Actieleiders verwezen bijna met spijt naar de hongerwinter, toen voedsel niet vanzelfsprekend was en mensen respect hadden voor de producenten ervan. Ze oogstten afkeuring, maar krijgen nu onverwacht toch een beetje hun zin: boeren horen bij de ‘vitale’ beroepsgroepen. Zie het maar als een geluk bij een ongeluk.

Dubbele gevoelens al met al. Het voorjaar barst los. Het land droogt op, er gaan al koeien de wei in, akkerbouwers willen aan de slag. Net als elk jaar een golf van positiviteit, nu ook nog met waardering van de maatschappij in de rug. Maar dat alles tegen een bijzonder onheilspellende achtergrond. Een beetje als toen in maart 2001. Alleen dan nog vele malen erger.

Snel delen

Image
Johan Oppewal

chef-redacteur

Misset Uitgeverij B.V. Auteursrecht voorbehouden

Algemene voorwaarden Privacy Cookies

Beheer
WP Admin