Te veel boer, te weinig bord

Dat heeft de Commissie ook aan zichzelf te danken. Door in dit voornemen tot beleid concrete doelen op te nemen voor reductie van chemische middelen, krijg je al snel de vraag of dat geen effect heeft op de productie en tot een hogere voedselprijs leidt – en of dat gunstig is voor het boereninkomen.

Minder chemie en minder aanbod

Nederlandse boeren hebben afgelopen jaren al veel geminderd als het om antibiotica en chemie gaat, dus er zijn misschien ook in Europa wel beleidsinstrumenten denkbaar die iets dergelijks weten te realiseren. Zolang de Commissie vaag is over de te nemen maatregelen, is het effect van de ambitie lastig te voorspellen.

Voedselbeleid gaat niet alleen over aanbod, maar ook over de vraag

Ernstiger is dat de discussie over het voedselbeleid nu verengd is tot minder chemie en minder aanbod. Maar het aanbod kan ook vergroot worden met nieuwe technieken: van precisielandbouw en gene-editing tegen droogtestress tot voer uit insecten en vlees uit het lab. De Commissie noemt dat wel, maar heeft hier geen harde doelen. Interessant is dat de Franse minister voor landbouw inmiddels € 2,8 miljard uittrekt voor zo’n ‘agrarische revolutie’.

Voedselbeleid gaat niet alleen over aanbod, maar ook over de vraag. Hier is de Commissie minder ambitieus: slapper taalgebruik, geen doelen met cijfers. Maar het tegengaan van voedselverspilling en een gedeeltelijke vervanging van dierlijk door plantaardig eiwit kunnen een kleiner aanbod deels opvangen.

Werkelijke prijs betalen

En dan is er nog de internationale component: moet de productie in Europa omhoog omdat elders komende decennia de vraag met 50% toeneemt? Of kunnen we beter Nigeria helpen om te schakelen van oliewinning naar meer eigen voedselproductie?

Het gaat te veel over de boer en chemie, te weinig over de keten en de consument

Voedselbeleid betekent dat consumenten de werkelijke prijs van voedsel gaan betalen. Dat hoeft geen probleem te zijn als je dat compenseert met lagere belastingen op arbeid of hogere minimumlonen. Ook dat aspect mis ik in de discussie.

Kortom: het EU-parlement mag de Farm-to Forkstrategie dan hebben omarmd, ze verdient een veel bredere discussie. Het gaat te veel over de boer en chemie, te weinig over de keten en de consument.