Stille lente

Het is al weken droog in Nederland en regen is nog lang niet in aantocht, berichtte de Volkskrant eind mei. Na een heel nat en zeer koud voorjaar valt het op dat er iets anders ontbreekt tijdens mijn wandelingen in de duinen: het geluid van zoemende insecten en het gekwetter van vogels. Ook konijnen en vossen heb ik dit jaar nog nauwelijks gezien. Het voelt niet goed, het zint me niet.

Silent spring

De ‘silent spring’ waar Rachel Carson in de jaren zestig van de vorige eeuw al over schreef, lijkt wel werkelijkheid te gaan worden. De ineenstorting van de biodiversiteit en de rampzalige situatie van het klimaat lijken zich wel te voltrekken voor mijn eigen ogen. En wat me nog het meest verbaast, is het gebrek aan urgentie in mijn omgeving. Bij mijn collega’s, vrienden en kennissen, maar ook bij bedrijven, media en overheden. Het lijkt wel of iedereen het wegwuift als zijnde een speling van de natuur, passend bij de golfbewegingen die het weer maakt.

Dit is niet zoals ik het ritme van de natuur ken

Maar het zint me echt niet, dit is niet zoals ik het ritme van de natuur ken. Dit is meer. En we zullen dus echt sneller moeten gaan handelen. En natuurlijk zijn er sympathieke initiatieven zoals Basiskwaliteit Natuur, gemeentes en andere overheden die aan biodivers beheer doen. Maar daar gaan we het niet mee redden. Echt aanpakken. Forse inspanningen! Van iedereen. Dat is nodig. En we weten welke inspanningen: meer plantaardig eten, meer biologisch kopen, op vakantie met trein of fiets, je eigen bakje meenemen, et cetera.

De echte omslag

En tegelijkertijd moeten we bedrijven en overheden blijven uitdagen om kritisch na te denken over iedere stap die gezet wordt. Waar kan het sneller en harder, waar is de echte omslag? En dan doorpakken!

Dus als je een dezer dagen door de natuur loopt, let dan nog eens goed op. En stel jezelf de vraag: waar zijn die vlinders, vogels en kevers? Hoe was dat tien, of twintig jaar geleden? En wat ga ik morgen anders doen, thuis en in mijn werk? Dat betekent dan sneller besluiten, het grote plaatje in je achterhoofd houden en niet met de hakken in het zand de gevestigde belangen verdedigen. Want als we die vogels willen horen en vlinders willen zien, moet het radicaal anders.

Aan het werk!